نکته مهم آن که مدیر منابع انسانی، شریک استراتژیک مدیرعامل در سازمان است و صرفا مدیر و کارمندان توسعه یافته می‌توانند سازمان توسعه یافته ایجاد کنند. و با توجه به اینکه هرچقدر یک فرد در دانشگاه آموزش ببیند و رشته‌های مرتبط با منابع انسانی و مدیریت و رفتار سازمانی و ... را یاد بگیرد، این یادگیری‌ها از او یک مدیر نمی‌سازد و در دنیای واقعی، دانش و تئوری متفاوت از آنچه در سازمان‌ها در جریان است نمود پیدا می‌کند. علاوه بر آن، هرچقدر یک نفر بتواند در زندگی فردی خود به رشد و توسعه فردی رسیده و سطح مناسبی از خودآگاهی و خودمدیریتی داشته باشد و تعادل نسبی و دلخواه در زندگی فردی خود ایجاد کند می‌تواند همان توانمندی را در شغل مدیر منابع انسانی در سازمان و در قبال سایر پرسنل بصورت کاربردی استفاده نموده و از طریق گوش شنوای موثر و مهارت‌های ارتباطی و ... باعث ایجاد تعادل نسبی بین روابط فرادستان و فرودستان سازمان شده و مدیریت منابع انسانی را با کیفیت بیشتری در سازمان جاری نماید که این امر در نهایت منجر به افزایش کیفیت زندگی کاری پرسنل سازمان می‌شود.